wi sind op de weg

Johr för Johr freun wi uns op de Advent. Dat ganze Johr is noh unse Meenen een grote Stück Arbeid. Wi verleern so veeles ut de Oogen, wat um uns rum passeert. Nich wieldat wi dat wülln, ehrer, wieldat so veeles annere uns de Blick verstellt. Dat dägliche Allerlei, Sorgen um Kinner, um Geld, um Öllern un Partner un ok um uns sülm. Schaffen wi all dat, wat vun uns verlangt warrt, wat wi vun uns verlangen? Wi brugten Tied to’n Verpussen un sehn de nich. Also maaken wi wieder un töben.
Advent is Töben.
Bi Jesaja steiht:
„Freun schülln sik de Wööst un de Heid, juchhein schall dat dröge Land un bleuhn as de Lilien.“
Dat is doch wat. Sik so freun könn’ op dat, wat kümmt.
Vörfreud, seggt man,, is de schönste Freud, denn wenn dat, op dat man sik freut eerst dor is, is’t ok al wedder vörbi. Stimmt un stimmt ok wedder nich.
Ik weer jüst mit min Kinner un Enkeldochter in Barcelona. Op disse Reis hem wi uns all bannig freut un uns hett dat gutgahn. Ik bin wedder hier. Ik freer ümmer noch, dat vergeiht, awer de Dankborkeit doröwer, dat ik mit min Kinner un Enkelkind disse Reis maaken kunn, blifft. Jüstso as de Biller, nich blots de, de ik knipst heff, sunnern ok de in min Kopp. Biller vun Sünn un staatsche Hüser, een Markthall, vun de man blots drömen kann un vun min Enkeldochter, de sik vör luuder Freud un Vergnögen högt.
Sik freun op dat, wat kümmt un wat vun disse Freud behooln, nich wedder eenfach so in’t Alldägliche torüchfallen, dat büddt uns de Advent un Wiehnachen..
Wi möten nich dör de Adventstied jachdern, as weer de Tübel achter uns ran. Wi möten uns nich so unner Stroom setten, dat wi Wiehnachenobend ferdig mit Jack un Büx in’e Wiehnachsgoos falln. Wi dörm verpussen, wi dörm still warrn un uns freun.
Un wenn ok buten bi uns nich mehr so veel bleuht, so as wat Jesaja dat vertellt, in unse Harten kann dat wassen, dor is dat mögli,
Uns all wünsch ik een besinnliche Adventstied un för Wiehnachen Freud un Licht. (Gertrude von Holdt-Schermuly)